Revelation of My Realization

Letting Go of the Past. . .


Oo. And it's been a while. In fact, magti-3 months na mula nang magbreak kami ni "yun na yun". I must say, that was really a bitter break-up. But that was over. I guess. Was (or is) it really over?

Maybe. Siguro. Baka. Perhaps. Probably. or... Oo?

Hindi ko rin naman maitatanggi sa sarili ko na SOBRA ko talaga siyang minahal. Kahit na sabihin pa natin na "he's not worth it", pero anong magagawa ko... mahal ko eh! (ang martir noh?!) At dahil sa sobrang pagmamahal ko sa kanya, naging ganito ako ngayon. Masakit man isipin (o balikan) yung mga hindi magandang bagay na nangyari sa amin, pero laking pasasalamat ko pa rin sa Itaas na nakilala ko "siya". Anu't ano pa man, isa pa rin siyang malaking biyaya para sa akin.

Oo, aminado ako na martir ako pagdating sa kanya. Pero pag nagmamahal ka kasi ng totoo sa isang tao, yung mga bagay na hindi mo naiisip na magagawa mo e nagagawa mo. Bottomline is, I'VE HAD ENOUGH. It's too much. I have really learned a lot from loving him. So from now on, I can say that IT'S OVER. Memories (good or bad) will still remain in my heart and mind but my feelings, as time passes by, will soon fade away. Tutal napatawad ko naman na siya. Siguro naman sapat na batayan na iyon para tuluyan na akong makapagmove-on. At masaya na rin ako sa kung anong buhay ang meron siya ngayon. As I move towards the future, gagawin ko pa ring batayan ang mga pagkakamali ko para maisatama ang lahat.

Marahil nga ay unti-unti pa ring naghihilom ang sugat. Sa paglipas ng panahon ay haharap ako sa panibagong bukas na masaya at matatag. At higit sa lahat, naging malakas ang kapit ko sa faith ko sa Itaas dahil alam kong sa kabila ng lahat, nandyan lamang Siya sa tabi ko bilang sandigan sa lahat ng bagay.

Sa ngayon, masaya at kuntento ako sa kung anong buhay meron ako. Hindi ko naman minamadali ang lahat eh... kahit na sabihin pa nating iniimpluwensya ako ng ibang tao sa paligid ko. Time will come. And in His time, makikilala ko rin "siya". Pero hindi ko naman sinasarado ang puso ko eh! At least, sa susunod, alam ko na ang gagawin ko, dahil na-realize ko na pinakaimportante pa rin sa lahat ang MAG-ISIP NG MABUTI. Hindi yung padalos-dalos lang. Kasi, kung magpapadalos-dalos ka nga lang, IKAW DIN ANG TALO.

IT'S OVER. And I thank God for that.















(from my journal)